ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΟΗ, Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ

Η εικαστικός που ονειρεύεται την Ναύπακτο σαν “Υγρό ήχο” πάνω σ΄έναν καμβά

Με αφορμή την πρόσφατη συμμετοχή της στην έκθεση “Παγκράτι-Κολιάτσου” συνομιλήσαμε με την Ναυπάκτια εικαστικό Αγγελική Λόη, απόφοιτο της Σχολής Καλών Τεχνών, που ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τη συναντήσαμε μια μέρα γεμάτη ενέργεια και έμπνευση και, με την τρυφερότητα ενός ευαίσθητου ανθρώπου, η Αγγελική έλυσε κάποιες απορίες μου για όλα: τη σχέση της με τη φύση, τον καμβά, την Ναύπακτο αλλά και τη λύτρωση του να είναι ζωγράφος.

Με απλά λόγια, γιατί γίνατε ζωγράφος;

Γιατί μόνο έτσι μπορούσα να δώσω απαντήσεις σε ό,τι με βασάνιζε.

Συχνά στον καμβά σας χρησιμοποιείτε στοιχεία που βρίσκετε στη φύση. Με ποιο τρόπο αποτελούν πηγή έμπνευσης για τη δουλειά και τη ζωή σας;

Ναι, σωστά. Πάντα τα «στοιχεία» της φύσης, αυτά τα νεκρά αντικείμενα που σχεδόν εμμονικά αναζητάω, χρησιμοποιώντας τα άλλοτε αυτούσια άλλοτε τα ίχνη τους, δίνουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα που με βασανίζουν.

Όπως ακριβώς το δακτυλικό μας αποτύπωμα ή ένα σημαδάκι στο δέρμα μας, μια γκριμάτσα ή μία κατάσταση που έχουμε περιέλθει. Το ίχνος από ένα φυλλαράκι στον καμβά μου είναι απουσία και παρουσία μαζί, είναι βία και καταστροφή, είναι φόβος, είναι η παγκοσμιοποιημένη κρίση, είναι θάνατος, αλλά είναι και έρωτας, είναι και ομορφιά, είναι και ζωή.

Πιστεύετε ότι σας έχει επηρέασει το τοπίο της πόλης μας, από την οποία και κατάγεστε, στην εικαστική σας έκφραση;

Ναι. Και ασυνείδητα γίνεται το μέτρο σύγκρισης. Και καμιά φορά θυμώνω γι’ αυτό! Και μετά αγαπώ το θυμό μου!

Μιλήστε μου για τη σχέση σας με την Ναύπακτο, πώς συνδέεστε;

Πώς συνδέομαι; Με αόρατη κλωστή! Με ανθρώπους, δένδρα, πουλιά, ψάρια, κάστρα, φύλλα, χώμα, νερό, ήθη και έθιμα, μνήμες, μυρωδιές, έρωτες! Με την ανάσα του αέρα και τη μυρωδιά της θάλασσας!

Μπορείτε να μου περιγράψετε με δύο φράσεις τη δική σας Ναύπακτο δοσμένη σε πίνακα ζωγραφικής; “Υγρός ήχος”.

Όταν μπαίνει το κοινό σε μια έκθεση σας και στέκεται μπροστά στα έργα σας, τι θέλετε να αισθανθεί; Σας ενδιαφέρει το συναίσθημά του, ή το αντιμετωπίζετε σχεδόν πάντα... με καχυποψία;

Ποτέ με καχυποψία! Αλλά...να, κάθε φορά είμαι περίεργη...

Ποτέ κανείς δεν αρέσει σε όλους. Και μερικές φορές είναι... σαν ξαφνικός έρωτας!

Υπάρχουν εκθέσεις ή καλλιτέχνες που να αποτελούν κομβικά σημεία για τη δική σας εξέλιξη;

Φυσικά! Πολλοί! Είναι κρίμα να ξεχάσω κανέναν. Πάνω απ’όλα οι δάσκαλοί μου (ήμουνα τυχερή, είχα αρκετούς). Τους ευχαριστώ γι’ αυτό!

Αυτή την περίοδο σας βλέπουμε να συμμετέχετε στην έκθεση “Παγκράτι-Κολιάτσου”. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Το «Παγκράτι-Κολιάτσου» πραγματοποιείται με την επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού, με την οποία έχω συνεργαστεί σε αρκετές εκθέσεις τον τελευταίο καιρό.

Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν για έναν καλλιτέχνη σήμερα να αφοσιωθεί στη δουλειά του, δεδομένης της οικονομικής κρίσης;

Αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση και μάλλον...δύσκολη... ακόμα και η συζήτηση. Ετοιμάζετε κάτι για το μέλλον;

Τον Μάρτιο στον «Μωβ σκίουρο» με την ομάδα μου, τους Ex-ils, μετην επιμέλεια του Γιάννη Ψυχοπαίδη και θέμα τη ζωφόρο του Παρθενώνα και σε ομαδικές εκθέσεις στα πλαίσια τέχνης και επιστήμης, στο Μουσείο Γουναρόπουλου, σε ευρωπαικό συνέδριο και στο Φετιχέ Τζαμί της Ναυπάκτου, με την επιστημονική επιμέλεια της Νίνας Φραγκοπούλου και καλλιτεχνική επιμέλεια της Αθηνάς Λατινοπούλου με περιβαλλοντολογικά θέματα.

Πέρα από τα εικαστικά ποια είναι για εσάς η άλλη χαρά της ζωής;

Η χαρά της ζωής!

Η Αγγελική Λόη με τα δικά της λόγια

Γεννήθηκα στην Ναύπακτο μια ανοιξιάτικη μέρα, σε ένα σπίτι που όταν άνοιγες τα παραθυρόφυλλα, μύριζε θάλασσα. Στα 18 μου μετακόμισα στην πρωτεύουσα, όπου όλως τυχαίως σπούδασα Οδοντοτεχνική -Μικρογλυπτική, δηλαδή- και παράλληλα άρχισα να ψάχνω τον κόσμο του χρώματος- που μάλλον έμοιαζε πιότερο με παιχνίδι. Και όλα γινόντουσαν-σαν από τύχη.

Βρέθηκα έτσι στο εργαστήρι της Καλλιθέας, με δάσκαλο τον Χρίστο τον Παπαδάκη, μετά στο εργαστήρι που δίδασκε ο Γιώργος ο Ρόρρης και έπειτα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τον Γιάννη το Ψυχοπαίδη και τον Μάριο Σπηλιόπουλο. Μακρύς ο δρόμος και με πολλά μονοπάτια! Και μαγεύτηκα! Κομμάτι του ταξιδιού μου ήταν 4 εκθέσεις ατομικές, το 2015 στην Ελβετία στο Μπάντεν και στη Ζυρίχη, στη Ναύπακτο στο Φετιχέ Τζαμί το 2011 και στην Αθήνα στο εργαστήρι της Καλλιθέας το 2005.

Επίσης έχω πάρει μέρος σε περίπου 60 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στα χρόνια της μαθητείας στην ΑΣΚΤ τιμήθηκα με έναν έπαινο και 2 βραβεία.

Βρίσκομαι πάντα ανάμεσα στην Ναύπακτο και την Αθήνα, είμαι μέλος της ομάδας

#Exils και συνεχίζω αυτό το ταξίδι-παιχνίδι που είναι πάντα συναρπαστικό!