ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ

10 ιστορίες ανθρώπων «τρελαμένων από τη μοναξιά», οι οποίοι παρά τις τρικλοποδιές της ζωής επιμένουν, ξανασηκώνονται και συνεχίζουν... χώρεσαν μέσα στην παράσταση Θα σε πάρει ο δρόμος, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Γιάννης Δρακόπουλος.

Από την σκηνή του Τεχνουργείου όπου πρωταγωνίστησε με την Λένα Γιάκα του δίνουμε το λόγο.

Σε απολαύσαμε στο έργο “Θα σε πάρει ο δρόμος”. Σε ένα κείμενο που πραγματεύεται ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που έχουν τα δικά τους γερά ζόρια που τους πέτυχαν στη μέση του δρόμου. Αλλά και η παρηγοριά τους από το δρόμο ήρθε πάλι. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι δεν το βάζουν κάτω. Πέφτουν και σηκώνονται. Εσύ είσαι ένας από αυτούς;

Ακόμα δεν έχω πέσει... Αν πέσεις δύσκολα σηκώνεσαι... Νομίζω πως οι ήρωες του έργου που τους πήρε ο δρόμος ειναι αυτοί που πέσαν και δεν κατάφεραν να σηκωθούν... απλά επιβιώνουν πια. Υπάρχουν αναμένοντας στωικά ένα τέλος. Δυστυχώς η κοινωνίες μας, οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες δημιουργούν πολλούς τέτοιους ανθρώπους, πολλούς περισσότερους απ' οτι φανταζόμαστε...

Αν κρατούσες μια φράση ή ένα μικρό διάλογο από το έργο αυτό που θα μπορούσε να συνοψίσει την ουσία του, ποιο θα ήταν αυτό;

Νομίζω πως το έργο δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μας υπενθυμίζει πόσο εύκολο είναι να σε πάρει ο δρόμος, γεγονός που αν το συνειδητοποιήσουμε αλλάζει αυτόματα την αντίληψη μας για την ζωή μας και για το τι είμαστε, πράγμα που δρα λυτρωτικά εν τέλη. Θα έλεγα η τελευταία φράση του έργου ''θα σε πάρει ο δρόμος... εμένα ποια φωνή μου το λέει αυτό σα παρηγοριά μέσα μου κάθε φορά που κλείνω πίσω τη πορτα του σπιτιού μου και φεύγω''.

Πιστεύεις ότι αυτοί που ζουν κάτι σε ένα μικρόκοσμο, στη δουλειά, σε μια πολυκατοικία, στο σπίτι τους, αν δουν κάτι ίδιο στη σκηνή τους θυμώνει;

Νομίζω εξαρτάται απ' το πως αυτό παρουσιάζεται ή έστω αντιλαμβάνεται κάποιος πως παρουσιάζεται πάνω στην σκηνή... Αν το αντιληφθεί ως κάτι αρνητικό που τον μειώνει είναι πολύ πιθανό να τον θυμώσει, αλλά το θέατρο ωφείλει πάντα να λειτουργεί σαν καθρέπτης.

Κάποιοι ίσως τις προάλλες στην παράσταση, στο #Τεχνουργείον, να περίμεναν να δουν την κωμική σου πλευρά όπως αυτή στην τηλεοπτική σου περσόνα στο Σόι μας. Σε ενοχλεί αυτό;

Οχι, νομίζω πως αργά η γρήγορα η πλειοψηφία του κοινού εγκλιματίζεται σ' αυτό που βλέπει και ξεχνά αυτό που μπορεί να περίμενε να δει.

Προσωπικά πάντως είχα την αίσθηση πως ο ρόλος σου στο έργο, κυρίως σε ορισμένες σιωπές επί σκηνής, ακροβατούσε περιέργα ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό. Είναι έτσι;

Οι ήρωες τις παράστασης ειναι μάλλον κωμικοτραγικοί... το τραγικό στα όρια του καταλήγει πάντοτε γκροτέσκο, δεν μπορεί να είναι αλλιώς... ο κόσμος μας ειναι κωμικοτραγικός, ξεκάθαρα γκροτέσκος ... δεν ειναι απλά δραματικός, δεν ζούμε σε ενα δραματάκι αλλά σε μια τραγωδία. Το ό,τι υπάρχουν συνάνθρωποί μας που πεθαίνουν στους δρόμους, που πνίγονται στις θάλασσες δεν είναι κάτι δραματικό για το οποίο λυπούμαστε αλλά κάτι τραγικό, το οποίο δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε και γι αυτό κρυβόμαστε...

Μίλησέ μου για την συμπρωταγωνίστρια σου...

Είναι εξαιρετική αλλά επειδή ειναι και πολύ μεγαλο ψώνιο καλύτερα να σταματήσω εδώ...

Επόμενα σχέδια ποια...

Θα σε απαγοητεύσω αλλα δεν κάνω σχέδια, τουλάχιστον επαγγελματικά. Άλλωστε η ζωή είναι πάντα ένα βήμα μπροστά ότι και να κάνουμε...

Και τέλος, θα μοιραστείς μαζί μας το καταφύγιο σου στην πόλη που ζεις;

Το καταφύγιό μου είναι πιο κοντά στη πόλη που ζεις εσύ!

Η ταυτότητα της παράστασης: Εργο. “Θα σε πάρει ο δρόμος” Χώρος. Κουζίνα. Ως τόπος συνάντησης, συγκέντρωσης κι εστία αλλά κι ως βασικός χώρος μεταμορφώσεων και εξομολογήσεων.

Χρόνος. Δεν υπάρχει χρονική αναφορά, κάτι που έγινε στο παρελθόν ή συμβαίνει τώρα ή που ίσως να συμβεί στο μέλλον.

Πρόσωπα. Μία γυναίκα κι ένας άντρας συναντιούνται σε μία κουζίνα και μας εξομολογούνται. Ο καθένας τη δική του ιστορία.

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Σάκη Σερέφα.

Σκηνοθεσία από την Στέλλα Σερέφογλου *σκηνοθέτις διαφημιστικών. Τον Δεκέμβριο του 2016 εγκρίθηκε από το ΕΚΚ η πρότασή της για μεγάλου μήκους ταινία. Η παράσταση «Θα σε πάρει ο δρόμος» είναι η τρίτη σκηνοθετική δουλειά της.

Παίζουν. Λένα Γιάκα - Γιάννης Δρακόπουλος.

Που την είδαμε. //. στον πολυχώρο τέχνης Τεχνουργείον, στη #Ναύπακτο.